លើសពីដំណោះស្រាយ
ថ្មីៗនេះ ខ្ញុំបានរកឃើញ “ដំណោះស្រាយដ៏ងាយស្រួលមួយ” ពេលដែលចៅរបស់ខ្ញុំម្នាក់បានយកតុក្កតាទន្សាយរបស់នាង មកកម្តៅនៅពីលើកញ្ចក់ សម្រាប់ការពារជើងក្រានកម្តៅផ្ទះ នៅរដូវរងា។ កម្តៅនៅលើកញ្ចក់បានធ្វើឲ្យរោមតុក្កតាទន្សាយរបស់នាងរលាយជាប់នឹងកញ្ចក់ ធ្វើឲ្យវាលែងស្អាតដូចមុខទៀត ប៉ុន្តែ អ្នកឯកទេសផ្នែកជើងក្រានកម្តៅផ្ទះ បានផ្តល់ឲ្យនូវដំណោះស្រាយដ៏ងាយស្រួលមួយ ដើម្បីសម្អាតកញ្ចក់នោះឲ្យស្អាតដូចថ្មី។ ដំណោះស្រាយពិតជាមានប្រយោជន៍ណាស់ ហើយសព្វថ្ងៃនេះ ខ្ញុំឈប់ឲ្យក្មេងៗយកតុក្កតា មកដាក់នៅក្បែរជើងក្រានកម្តៅក្នុងផ្ទះទៀតហើយ។
ខ្ញុំបានលើកយកដំណោះស្រាយនេះមកនិយាយ ព្រោះជួនកាល យើងអាចសង្កេតឃើញថា ព្រះគម្ពីរប្រជុំទៅដោយដំណោះស្រាយជាច្រើន ដែលជួយឲ្យជីវិតកាន់តែមានភាពងាយស្រួល។ ជាការពិតណាស់ ព្រះគម្ពីរមានខគម្ពីរជាច្រើន ដែលចែងអំពីរបៀបរស់នៅ ក្នុងជីវិតដែលថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ព្រះគ្រីស្ទ ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរមានគោលបំណងលើសពីនេះទៀត។ ព្រះគម្ពីរបានផ្តល់ឲ្យយើង នូវដំណោះស្រាយមួយ សម្រាប់បំពេញតម្រូវការដែលធំបំផុត គឺការត្រូវការការសង្រ្គោះឲ្យរួចពីបាប និងរួចពីការដាច់ចេញពីព្រះអស់កល្បជានិច្ច។
ព្រះគម្ពីរបានចែងអំពីរឿងសំខាន់ៗជាច្រើន ដែលរាប់ចាប់ពីព្រះបន្ទូលសន្យា អំពីសេចក្តីសង្គ្រោះ(ក្នុងលោកុប្បត្តិ ៣:១៥) និងផ្លូវទៅរកក្តីសង្ឃឹមដ៏ពិត នៃផ្ទៃមេឃ និងផែនដីថ្មី(វិវរណៈ ២១:១-២)។ ក្នុងរឿងទាំងនេះមានខ្លឹមសាររួមមួយ គឺថា ព្រះជាម្ចាស់មានផែនការដ៏អស់កល្ប ដើម្បីសង្រ្គោះយើង ឲ្យរួចពីបាប និងអនុញ្ញាតយើង ឲ្យអរសប្បាយនឹងការប្រកបទាក់ទងជាមួយព្រះអង្គ។ ក្នុងរឿងនីមួយៗ និងក្នុងការបង្រៀនទាំងអស់ អំពីរបៀបរស់នៅ ដែលបានចែងក្នុងព្រះគម្ពីរ គឺសុទ្ធតែចង្អុលបង្ហាញយើង ឲ្យងាកទៅរកព្រះយេស៊ូវ ដែលអាចដោះស្រាយបញ្ហាធំបំផុតរបស់យើង។
ពេលដែលយើងបើកព្រះគម្ពីរ ដែលជាសៀវភៅរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សូមយើងនឹកចាំថា យើងកំពុងតែរកមើលព្រះយេស៊ូវ និងការសង្រ្គោះដែលទ្រង់ប្រទាន…
តើជីវិតអ្នកបានផ្លាស់ប្រែយ៉ាងដូចម្តេច?
លោកស្ទីហ្វិន(Stephen) បានចម្រើនវ័យធំឡើង ក្នុងតំបន់ដ៏អាក្រក់ នៅក្នុងផ្នែកខាងកើតនៃទីក្រុងឡុង ហើយគាត់ក៏បានធ្លាក់ខ្លួនចូលទៅក្នុងអំពើឧក្រឹដ្ឋ ពេលដែលគាត់មានអាយុ១០ឆ្នាំ។ គាត់ថា ពេលដែលគាត់ឃើញគេលក់គ្រឿងញៀន ឬលួចប្លន់ ឬក៏ក្លែងបន្លំ គាត់ក៏បានទៅចូលរួមជាមួយគេ ព្រោះវាជារឿងធម្មតាទៅហើយ។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលគាត់មានអាយុ២០ឆ្នាំ គាត់ក៏មានសុបិន្តមួយ ដែលបានធ្វើឲ្យជីវិតគាត់ផ្លាស់ប្តូរ។ គាត់ថា “ក្នុងសុបិន្តនោះ គាត់ឮព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលថា គាត់ត្រូវទៅសារភាព ព្រោះគាត់បានសម្លាប់មនុស្ស”។ ការយល់សប្តិនេះ គឺជាការព្រមាន ហើយគាត់ក៏បានងាកមករកព្រះយេស៊ូវ ហើយក៏បានទទួលជឿទ្រង់ជាព្រះសង្រ្គោះ។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធក៏បានកែប្រែជីវិតគាត់។
លោកស្ទីហ្វិនក៏បានបើកអង្គការមួយ ដែលបង្រៀនក្មេងៗក្រីក្រ ក្នុងទីក្រុង អំពីការលត់ដំ សីលធម៌ និងការគោរព តាមរយៈការលេងកីឡា។ គាត់ក៏បានសរសើរដំកើងព្រះជាម្ចាស់ សម្រាប់ជោគជ័យដែលគាត់ទទួលបាន ខណៈពេលដែលគាត់បានអធិស្ឋាន និងបង្រៀនក្មេងៗទំាងនោះ។ គាត់ថា គាត់កំពុងតែនាំក្មេងៗទាំងនោះ ឲ្យមានក្តីស្រមៃដ៏ត្រឹមត្រូវឡើងវិញ។
កាលណាយើងស្វែងរកព្រះទ័យព្រះ ហើយលះចោលអតីតកាលរបស់យើង គឺមានន័យថា យើងបានអនុវត្តតាមការបង្រៀនរបស់សាវ័កប៉ុល ដែលបានបង្គាប់ពួកជំនុំនៅទីក្រុងអេភេសូរ ឲ្យឱបក្រសោបយកជីវិតថ្មី។ ទោះជីវិតចាស់របស់យើង តែងតែខូចទៅ តាមសេចក្តីប៉ងប្រាថ្នារបស់សេចក្តីឆបោកមែន ជារៀងរាល់ថ្ងៃ យើងអាចខិតខំ “ប្រដាប់ខ្លួនដោយមនុស្សថ្មី” ដែលត្រូវបានបង្កើតមក តាមភាពព្រះ(អេភេសូរ ៤:២២,២៤)។ គ្រីស្ទបរិស័ទទាំងអស់ចាំបាច់ត្រូវឱបក្រសោបយកការផ្លាស់ប្រែ ដែលត្រូវបន្តទៅមុខ ដោយយើងត្រូវសូមព្រះជាម្ចាស់ ជួយយើងឲ្យមានលក្ខណៈកាន់តែដូចព្រះអង្គ តាមរយៈព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។…
តើស្រឡាញ់ខ្មាំងសត្រូវរបស់ខ្ញុំឬ?
លោកលេហ្វ អេងហ្គ័រ(Leif Enger) បាននិពន្ធរឿងប្រលោមលោក ដែលមានចំណងជើងថា សុខសាន្តដូចទឹកទន្លេ ។ ក្នុងរឿងនេះ លោកយេរេមា លែន(Jeremiah Land) ជាឪពុកដែលមានកូនបីនាក់។ គាត់ជាអ្នកយាម នៅសាលារៀនមួយ ក្នុងតំបន់ដែលគាត់រស់នៅ។ គាត់ក៏ជាបុរសដែលមានជំនឿខ្លាំង ហើយនៅពេលខ្លះ ជំនឿគាត់នាំឲ្យមានការអស្ចារ្យកើតឡើង។ សៀវភៅរឿងនេះទាំងមូល បាននិយាយអំពីជំនឿរបស់គាត់ ដែលបានជួបការល្បងលជាញឹកញាប់។
សាលារៀនដែលលោកយេរេមាធ្វើការ ស្ថិតក្រោមការដឹកនាំរបស់លោកឆេស្ទ័រ ហូលឌិន(Chester Holden) ដែលជាអ្នកគ្រប់គ្រងចិត្តអាក្រក់ ដែលមានជម្ងឺសើស្បែក។ លោកហូលឌិន នៅតែចង់ឲ្យលោកយេរេមាឈប់ធ្វើការនៅទីនោះ ទោះគាត់មានក្រមសីលធម៌ការងារ ដោយជូតសម្អាតទឹកលូដែលគេធ្វើកំពុប ដោយគ្មានការរអ៊ូរទាំ និងបានរើសដបដែលអ្នកគ្រប់គ្រងរូបនេះបានបោកចោលជាដើម។ ថ្ងៃមួយ គាត់ក៏បានចោទប្រកាន់លោកយេរេមាថា ជាមនុស្សប្រមឹកស្រា ហើយក៏បានបណ្តេញគាត់ចេញពីការងារ នៅចំពោះមុខសិស្សទាំងអស់។ ទង្វើរនេះបានធ្វើឲ្យលោកយេរេមាមានការអាប់ឱនយ៉ាងខ្លាំង។
តើលោកយេរេមាបានឆ្លើយតបយ៉ាងដូចម្តេច? គាត់អាចគំរាមអ្នកគ្រប់គ្រងនោះថា គាត់នឹងដាក់ពាក្យបណ្តឹង ចំពោះការបណ្តេញចេញដោយអយុត្តិធម៌ ឬធ្វើការចោទប្រកាន់ជាដើម។ ពុំនោះទេ គាត់អាចដើរចេញតាមសម្រួល ដោយទទួលយកភាពអយុត្តិធម៌នោះ។ សូមអ្នកចំណាយពេលមួយភ្លែត ដើម្បីគិតថា អ្នកនឹងធ្វើអ្វី បើសិនជាអ្នកជាគាត់វិញ។
ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា “ចូរអ្នករាល់គ្នាស្រឡាញ់ពួកខ្មាំងសត្រូវ ហើយប្រព្រឹត្តល្អនឹងពួកអ្នក ដែលស្អប់អ្នករាល់គ្នាវិញ ចូរឲ្យពរដល់អ្នកណាដែលគេប្រទេចផ្តាសាអ្នក ហើយអធិស្ឋានឲ្យអ្នកណាដែលធ្វើទុក្ខអ្នក”(លូកា ៦:២៧-២៨)។ ដែលព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលដូចនេះ គឺមិនមែនបើកឱកាសឲ្យគេបន្តធ្វើការអាក្រក់ ឬឈប់ស្វែងរកយុត្តិធម៌នោះទេ។…
ផ្ទះថ្មីរបស់យើង
អ្នកស្រីអេនី មួរ(Annie Moore) ជាជនអន្តោប្រវេសន៍ទីមួយ ដែលបានធ្វើដំណើរចូលទឹកដីអាមេរិក កាត់តាមកោះអេលីស កាលពីឆ្នាំ១៨៩២។ ពេលនោះ គាត់ប្រាកដជាកំពុងតែគិតអំពីផ្ទះថ្មី និងការចាប់ផ្តើមជាថ្មី ដោយអារម្មណ៍រំភើបរីករាយយ៉ាងខ្លាំង។ ក្រោយមក មានមនុស្សរាប់លាននាក់បានធ្វើដំណើរកាត់តាមកោះនោះដែរ។ កាលអ្នកស្រីអេនីនៅវ័យជំទង់ គាត់បានចាកចេញពីជីវិតដ៏លំបាកលំបិន ក្នុងប្រទេសអៀឡង់ ដើម្បីចាប់ផ្តើមជីវិតជាថ្មី ក្នុងទឹកដីថ្មី។ គាត់មានតែបង្វិចតូចមួយ កាន់នៅក្នុងដៃ តែគាត់បានចូលទឹកដីអាមេរិក ដោយក្តីស្រមៃ ក្តីសង្ឃឹម និងការរំពឹងគិតជាច្រើន ចំពោះទឹកដីដែលមានពេញទៅដោយឱកាស។
តើកូនរបស់ព្រះនឹងមានចិត្តរំភើបរីករាយជាងអម្បាលម៉្មាន ពេលដែលពួកគេបានឃើញ “ផ្ទៃមេឃ និងផែនដីថ្មី”(វិវរណៈ ២១:១)។ យើងនឹងបានចូលទៅក្នុង “ទីក្រុងបរិសុទ្ធ ទីក្រុងយេរូសាឡិមថ្មី”(ខ.២) ដូចដែលមានចែងក្នុងកណ្ឌគម្ពីរវិវរណៈ។ សាវ័កយ៉ូហានបានធ្វើការពិពណ៌នាដ៏មានអំណាច អំពីទឹកដីដ៏អស្ចារ្យនេះថា “ទន្លេទឹកជីវិត ថ្លាដូចជាកែវចរណៃ ដែលហូរចេញពីបល្ល័ង្កនៃព្រះ និងកូនចៀម”(២២:១)។ ត្រង់ចំណុចនេះ ទឹកជាតំណាងឲ្យជីវិត និងភាពពេញបរិបូរ ហើយព្រះដ៏អស់កល្ប ជាប្រភពនៃទឹកនោះ។ លោកយ៉ូហានមានប្រសាសន៍ថា “គ្រានោះនឹងគ្មានសេចក្តីបណ្តាសាទៀតឡើយ”(ខ.៣)។ ទំនាក់ទំនងដ៏ល្អ និងបរិសុទ្ធ ដែលទ្រង់សព្វព្រះទ័យនឹងមានជាមួយមនុស្ស នឹងមានភាពពេញលេញឡើងវិញ។
ពិតជាអស្ចារ្យណាស់ ដែលយើងបានស្គាល់ព្រះ ដែលស្រឡាញ់កូនរបស់ទ្រង់ ហើយបានបង់ថ្លៃលោះយើង ដោយលះបង់ព្រះជន្មព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ ហើយទ្រង់កំពុងតែរៀបចំផ្ទះថ្មីដ៏អស្ចារ្យ ដែលទ្រង់នឹងរស់នៅជាមួយយើង និងធ្វើជាព្រះរបស់យើងអស់កល្បជានិច្ច(២១:៣)។—ESTERA PIROSCA…
តើអ្នកមានការហត់នឿយខាងវិញ្ញាណឬ?
លោកហ្សាក អេស្វាញ(Zack Eswine) បាននិពន្ធសៀវភៅមានចំណងជើងថា គ្រូគង្វាល ដែលមិនល្អឥតខ្ចោះ ។ ក្នុងសៀវភៅនោះ គាត់បានសរសេរថា “ជួនកាល ក្នុងផ្លូវអារម្មណ៍របស់យើង ការធ្វើការមួយម៉ោង គឺប្រៀបដូចជាការធ្វើការពេញមួយថ្ងៃ”។ ត្រង់ចំណុចនេះ គាត់កំពុងតែនិយាយសំដៅទៅលើបន្ទុក ដែលគ្រូគង្វាលបានទទួល ជាញឹកញាប់ ក្នុងការងារបម្រើព្រះ ប៉ុន្តែ យើងម្នាក់ៗក៏សុទ្ធតែអាចមានបន្ទុកធ្ងន់ដូចគ្នា។ បន្ទុកផ្លូវអារម្មណ៍ និងការទទួលខុសត្រូវដ៏ធ្ងន់ អាចធ្វើឲ្យយើងខ្សោះអស់កម្លាំងទាំងផ្លូវកាយ ផ្លូវចិត្ត និងវិញ្ញាណ។ ពេលនោះ យើងមិនចង់ធ្វើអ្វី ក្រៅពីប្រះខ្លួនដេក។
ក្នុងបទគម្ពីរ ១ពង្សាវតាក្សត្រ ជំពូក១៩ ហោរាអេលីយ៉ា បានធ្លាក់ចូលក្នុងស្ថានភាពមួយ ដែលធ្វើឲ្យគាត់មានការហត់នឿយ គ្រប់ផ្នែកទាំងអស់នៃជីវិតគាត់។ យើងឃើញថា ក្សត្រីយេសិបិលបានគំរាមថា នឹងសម្លាប់គាត់(ខ.១-២) បន្ទាប់ពីព្រះនាងរកឃើញថា គាត់បានឲ្យគេសម្លាប់ពួកហោរារបស់ព្រះបាល(មើល ១៨:១៦-៤០)។ លោកអេលីយ៉ាមានការភ័យខ្លាចយ៉ាងខ្លាំង បានជាគាត់រត់គេចខ្លួន ហើយបានអធិស្ឋានសូមព្រះជាម្ចាស់ដកជីវិតគាត់(១៩:៣-៤)។
គាត់ក៏បានប្រះខ្លួនដេកចុះ ដោយទុក្ខព្រួយជាខ្លាំង។ ទេវតាក៏បានពាល់គាត់ពីរដង ហើយប្រាប់គាត់ឲ្យ “ក្រោកឡើង ហើយបរិភោគអាហារ”(ខ.៥,៧)។ បន្ទាប់ពីទេវតាបានពាល់គាត់ជាលើកទីពីរ គាត់ក៏មានកម្លាំងឡើង ដោយសារអាហារដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រទាន ហើយគាត់ក៏បានធ្វើដំណើរ៤០យប់ ៤០ថ្ងៃ រហូតទៅដល់រូងភ្នំមួយ(ខ.៨-៩)។ នៅទីនោះ ព្រះអម្ចាស់ក៏បានបង្ហាញព្រះអង្គទ្រង់ ឲ្យគាត់ឃើញ ហើយបង្គាប់គាត់ ឲ្យបន្តធ្វើការថ្វាយទ្រង់(ខ.៩-១៨)…
តើនរណាខ្លះកំពុងតែឯកោ?
សេវ៉ាកម្ម “ជួលគ្រួសារ” កំពុងតែមានការលូតលាស់ នៅតាមបណ្តាប្រទេសជាច្រើន ដើម្បីបំពេញតម្រូវការមនុស្សដែលកំពុងតែមានភាពឯកោ។ អ្នកខ្លះបានប្រើសេវ៉ាកម្មនេះ ដើម្បីឲ្យតែល្អមើល ឧទាហរណ៍ដូចជានៅក្នុងកម្មវិធីសង្គមជាដើម ដើម្បីឲ្យអ្នកដទៃមើលមកឃើញថា ខ្លួនមានគ្រួសារដែលរីករាយ។ អ្នកខ្លះបានជួលតួសម្តែង ឲ្យដើរតួជាសាច់ញាតិដែលឈប់រស់នៅជាមួយគ្នា ដើម្បីឲ្យខ្លួនអាចមានអារម្មណ៍ថា មានភាពកក់ក្តៅនៅក្នុងទំនាក់ទំនងគ្រួសារដែលខ្លួនប្រាថ្នាចង់បាន ទោះក្នុងរយៈពេលដ៏ខ្លីក៏ដោយ។
ទំនោរមួយនេះ បានឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីរឿងពិតមួយ ដែលថា ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតមនុស្សមក សម្រាប់ការទំនាក់ទំនងគ្នា។ នៅក្នុងរឿងនៃការបង្កើតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ក្នុងបទគម្ពីរលោកុប្បត្តិ យើងឃើញថា ព្រះជាម្ចាស់បានទតគ្រប់ទាំងរបស់ដែលទ្រង់បានធ្វើនោះ ក៏ឃើញថា ទាំងអស់ជា “ការល្អប្រពៃ”(១:៣១)។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលទ្រង់គិតដល់អ័ដាម ទ្រង់ក៏បានមានបន្ទូលថា “មនុស្សនេះនៅតែម្នាក់ឯង នោះមិនស្រួលទេ”(២:១៨)។ មនុស្សត្រូវការការទំនាក់ទំនងជាមួយមនុស្ស។
ព្រះគម្ពីរមិនគ្រាន់តែបានប្រាប់យើងថា យើងត្រូវការការទំនាក់ទំនងគ្នាប៉ុណ្ណោះឡើយ។ ព្រះគម្ពីរក៏បានប្រាប់យើង អំពីកន្លែងដែលយើងអាចរកឃើញទំនាក់ទំនងនោះ គឺក្នុងចំណោមអ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវផងដែរ។ មុនពេលព្រះយេស៊ូវអស់ព្រះជន្ម ទ្រង់បានផ្តាំលោកយ៉ូហាន ឲ្យចាត់ទុកមាតារបស់ទ្រង់ ជាម្តាយរបស់គាត់។ ពួកគេក្លាយជាក្រុមគ្រួសារតែមួយ បន្ទាប់ពីព្រះយេស៊ូវយាងឡើងទៅស្ថានសួគ៌វិញ(យ៉ូហាន ១៩:២៦-២៧)។ ហើយសាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនគ្រីស្ទបរិស័ទឲ្យប្រព្រឹត្តចំពោះអ្នកដទៃ ដូចឪពុកម្តាយ និងបងប្អូនបង្កើតផងដែរ(១ធីម៉ូថេ ៥:១-២)។ បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ក៏បានពិពណ៌នាផងដែរថា ព្រះរាជកិច្ចប្រោសលោះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ក្នុងលោកិយនេះ ក៏រាប់បញ្ចូល “ការនាំមនុស្សឯកោ ឲ្យមានគ្រួសារ”(ទំនុកដំកើង ៦៨:៦) ហើយព្រះជាម្ចាស់ក៏បានរៀបចំពួកជំនុំ ឬព្រះវិហារ ធ្វើជាកន្លែងដ៏ល្អបំផុត…
ការអាក្រក់ដែលបានលាក់កំបាំង
មានពេលមួយខ្ញុំបានមើលពត៌មាន ដែលគេផ្សាយអំពីស្រ្តីជាច្រើនដែលបានក្លាយជាជនរងគ្រោះ ដោយសារការរំលោភបំពានផ្លូវភេទ ដោយពួកប្រុសៗដែលមានអំណាចមកលើពួកនាង។ វាជារឿងលាក់កំបាំងយូរមកហើយ តែពេលនេះ ត្រូវបានគេលើកយកមកលាតត្រដាង។ ខ្ញុំមានការបាក់ទឹកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ពេលដែលខ្ញុំបានអានចំពត៌មាន ដែលផ្សាយថា បុរសពីរនាក់ដែលខ្ញុំធ្លាប់តែកោតសរសើរ គឺជាជនល្មើស គេបានរកឃើញភស្តុតាងបញ្ជាក់ថា ពួកគេពិតជាបានធ្វើការរំលោភបំពានមែន។ បញ្ហានេះបានកើតមាននៅគ្រប់ទីកន្លែង គឺសូម្បីតែនៅក្នុងពួកជំនុំក៏ដោយ។
ស្តេចដាវីឌក៏ធ្លាប់ទទួលទុក្ខវេទនា ដោយសារការអាក្រក់ដែលទ្រង់បានប្រព្រឹត្តផងដែរ។ នៅពេលរសៀលថ្ងៃមួយ ស្តេចដាវីឌបានឃើញស្រ្តីម្នាក់កំពុងងូតទឹក(២សាំយ៉ូអែល ១១:២)។ ហើយទ្រង់ចង់រួមដំណេកជាមួយនាង។ នាងបាតសេបាជាភរិយារបស់លោកអ៊ូរីដែលជាទាហានដ៏ស្មោះស្ម័គ្ររបស់ទ្រង់ តែទ្រង់នៅតែឲ្យគេទៅនាំនាងចូលក្រឡាបន្ទំរបស់ទ្រង់។ ពេលនាងបាតសេបាប្រាប់ស្តេចដាវីឌថា នាងមានផ្ទៃពោះ ទ្រង់ក៏មានការព្រួយបារម្ភ។ ស្តេចដាវីឌក៏បានរៀបគម្រោងក្បត់ ដ៏គួរឲ្យស្អប់ខ្ពើម ដោយបង្គាប់លោកយ៉ូអាប់ឲ្យទុកអ៊ូរីចោល នៅសមរភូមិ ដើម្បីឲ្យពួកសត្រូវសម្លាប់គាត់។
ស្តេចដាវីឌមិនអាចលាក់បាំងការអាក្រក់ ដែលទ្រង់បានធ្វើបំពានមកលើនាងបាតសេបា និងលោកអ៊ូរីឡើយ។ ហោរាសាំយ៉ូអែលបានបើកកកាយរឿងរបស់ទ្រង់ ឲ្យគេគ្រប់គ្នាបានឃើញច្បាស់។ ពេលដែលយើងបានធ្វើការអាក្រក់ យើងក៏ត្រូវប្រឈមមុខដោះស្រាយផងដែរ គឺមិនត្រូវព្យាយាមលាក់បាំងឡើយ។
ម្យ៉ាងទៀត យើងក៏ត្រូវស្តាប់រឿងទាំងអស់នេះ ព្រោះវាបានដាស់តឿនយើង ឲ្យប្រុងប្រយ័ត្នចំពោះការប្រើអំណាចបំពាន ក្នុងសម័យរបស់យើង។ ស្តេចដាវីឌជា “មនុស្សដែលធ្វើតាមបំណងព្រះទ័យព្រះ”(កិច្ចការ ១៣:២២) ប៉ុន្តែ ទ្រង់ក៏ជាមនុស្សដែលត្រូវទទួលខុសត្រូវ ចំពោះអ្វីដែលទ្រង់បានប្រព្រឹត្តផងដែរ។ ដូចនេះ យើងក៏ត្រូវឲ្យអ្នកដឹកនាំរបស់យើង ទទួលខុសត្រូវ នៅក្នុងការប្រើប្រាស់អំណាចផងដែរ។
ដោយសារព្រះគុណព្រះ នោះយើងអាចទទួលការប្រោសលោះពីទ្រង់។ ពេលដែលយើងបន្តអានរឿងរបស់ស្តេចដាវីឌ យើងឃើញថា ស្តេចដាវីឌក៏បានប្រែចិត្តចេញពីអំពើបាបរបស់ទ្រង់(២សាំយ៉ូអែល…
តើនរណាខ្លះត្រូវការការលើកទឹកចិត្ត?
នៅពេលយប់ដែលលោកប្រធានាធិបតី អ័ប្រាហាំ លីនខិន(Abraham Lincoln) ត្រូវបានគេបាញ់សម្លាប់ នៅក្នុងមហោស្រពហ្វ៊ត កាលពីឆ្នាំ១៨៦៥ នៅក្នុងហោប៉ៅរបស់គាត់មានដាក់វត្ថុមួយចំនួន ដែលមានដូចជា វែនតាមួយ ក្រណាត់សម្រាប់ជូតវែនតាមួយ កូនកាំបិតបត់មួយ នាឡិការដក់មួយគ្រឿង កូនកន្សែងមួយ កាបូបលុយស្បែកមួយដែលមានលុយប្រាំដុល្លារបស់រដ្ឋសហព័ន្ធមួយសន្លឹក និងក្រដាស់ការសែត៨សន្លឹក ដែលបានកាត់ចេញពីកាសែត ដែលក្នុងនោះ មានក្រដាស់កាសែតបួនប្រាំសន្លឹក ដែលនិយាយសរសើរគាត់ និងគោលនយោបាយរបស់គាត់។
ខ្ញុំឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីបានជាក្នុងហោប៉ៅរបស់គាត់ មានលុយរបស់រដ្ឋសហព័ន្ធ ដែលជាអតីតសត្រូវរបស់គាត់ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមិនសូវមានការងឿងឆ្ងល់អំពីរឿងនៅក្នុងទំព័រកាសែត ដែលគាត់បានដាក់ក្នុងហោប៉ៅគាត់នៅថ្ងៃនោះឡើយ។ មនុស្សម្នាក់ៗត្រូវការការលើកទឹកចិត្ត គឺសូម្បីតែអ្នកដឹកនាំដ៏អស្ចារ្យ ដូចលោកលីនខិនក៏ដោយ។ តើអ្នកឃើញទេ គាត់ប្រហែលជាបានអានអត្ថបទកាសែតដែលលើកទឹកចិត្ត ឲ្យភរិយារបស់គាត់ស្តាប់ មុនពេលដែលសោកនាដកម្មបានកើតឡើង?
តើអ្នកដឹងថា មាននរណាខ្លះ ត្រូវការការលើកទឹកចិត្ត? ចូរក្រឡេកមើលជុំវិញខ្លួនយើងចុះ យើងនឹងឃើញថា មនុស្សគ្រប់គ្នា សុទ្ធតែត្រូវការការលើកទឹកចិត្ត។ មនុស្សជាច្រើនមានទំនុកចិត្តចំពោះខ្លួនឯង តែសម្បកក្រៅទេ។ យើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែធ្លាប់ឆ្លងកាត់បរាជ័យ ឬនិយាយខុស ឬក៏មានថ្ងៃដ៏អាក្រក់ បានជាយើងសុទ្ធតែត្រូវការលើកទឹកចិត្តដូចគ្នា។
ចុះបើសិនជាយើងរាល់គ្នា សុទ្ធតែស្តាប់បង្គាប់ព្រះជាម្ចាស់ ដោយ “បំពេញចិត្តអ្នកជិតខាងខ្លួន សំរាប់ជាសេចក្តីល្អ ឲ្យបានស្អាងចិត្តឡើង?”(រ៉ូម ១៥:២)។ ចុះបើសិនជាយើងប្តេជ្ញាចិត្តថា យើងនឹងនិយាយថា “ពាក្យសម្តីពិរោះ” ដែល“ផ្អែមដល់ព្រលឹង ហើយជាថ្នាំផ្សះដល់ឆ្អឹង?”(សុភាសិត…
តើអ្នកមានសមត្ថភាពគ្រប់គ្រងកំរិតណា?
ការស្រាវជ្រាវរបស់អ្នកស្រីអេឡិន លេនជ័រ(Ellen Langer) នៅឆ្នាំ ១៩៧៥ ក្រោមប្រធានបទ ការស្រមើស្រមៃអំពី ការគ្រប់គ្រង បានធ្វើការពិនិត្យទៅលើកំរិតនៃឥទ្ធិពល ដែលយើងទទួលបានពីព្រឹត្តិការណ៍ទាំងឡាយក្នុងជីវិតយើង។ គាត់បានរកឃើញថា យើងច្រើនតែគិតថា យើងមានលទ្ធភាពគ្រប់គ្រងស្ថានភាព ដែលយើងជួបប្រទះ ប៉ុន្តែ តាមពិត យើងមិនមានសមត្ថភាពច្រើនយ៉ាងនោះទេ។ ការសិក្សានេះក៏បានបង្ហាញថា ការគិតរបស់យើង អំពីសមត្ថភាពរបស់ខ្លួនឯង ច្រើនតែជាការស្រមើរស្រមៃ ខុសពីការពិត ស្ទើរតែគ្រប់ពេល។
ការសន្និដ្ឋានរបស់អ្នកស្រីលេនជ័រ បានធ្វើឡើង ដោយមានការពិសោធន៍ត្រឹមត្រូវ ដែលអ្នកដទៃបានធ្វើ ចាប់តាំងពីពេលដែលការស្រាវជ្រាវនេះត្រូវបានបោះពុម្ភផ្សាយ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សាវ័កយ៉ាកុបបានយល់អំពីបញ្ហានេះ មុនអ្នកស្រីលេនជ័រ តាំងពីយូរមកហើយ។ ក្នុងបទគម្ពីរយ៉ាកុប ជំពូក៤ គាត់បានសរសេរថា “ឥឡូវនេះ ឯពួកអ្នកដែលថា ថ្ងៃនេះ ឬថ្ងៃស្អែកយើងនឹងទៅឯក្រុងណាមួយ ហើយនិងនៅស្រុកនោះអស់១ឆ្នាំ ដើម្បីនឹងរកស៊ីឲ្យបានចំណេញ។ អ្នករាល់គ្នាមិនដឹងជានឹងកើតមានយ៉ាងណាដល់ថ្ងៃស្អែកទេ ដ្បិតជីវិតអ្នករាល់គ្នាជាអ្វី គឺជាចំហាយទឹកទេតើ ដែលឃើញតែ១ភ្លែត រួចបាត់ទៅ”(ខ.១៣-១៤)។
បន្ទាប់មក ព្រះគម្ពីរយ៉ាកុបក៏បានផ្តល់ឲ្យនូវការព្យាបាលសម្រាប់ការស្រមើរស្រមៃនេះ ដោយចង្អុលបង្ហាញថា ព្រះជាម្ចាស់ តែងតែគ្រប់គ្រងស្ថានភាពទាំងអស់ “គួរតែបាននិយាយដូច្នេះវិញថា បើយើងរស់នៅ ហើយព្រះអម្ចាស់ទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យ នោះយើងនឹងធ្វើការនេះ ឬការនោះ”(ខ.១៥)។ សរុបមក ក្នុងខគម្ពីរទាំងប៉ុន្មាននេះ ព្រះគម្ពីរយ៉ាកុបបាននិយាយសង្ខេប អំពីបញ្ហាដែលមនុស្សមិនអាចគ្រប់គ្រងបាន និងអំពីថ្នាំសម្រាប់ព្យាបាលបញ្ហាទាំងនោះ។…
តើអ្នកមានចិត្តសប្បុរសកំរិតណា?
កាលពីពេលថ្មីៗនេះ កូនប្រុសរបស់ខ្ញុំ ឈ្មោះ ចេហ្វ(Geoff) បានចូលរួម នៅក្នុងការសាកល្បងរស់នៅតាមជនអនាថា។ គាត់បានចំណាយពេលពីរយប់បីថ្ងៃ នៅក្នុងការរស់នៅ តាមចិញ្ចើមថ្នល់ ក្នុងទីក្រុងគាត់ ដោយគេងក្រៅផ្ទះ ក្នុងអាកាសធាតុដែលត្រជាក់ក្រោមសូនអង្សារ។ គាត់មិនបានយកអាហារ លុយ ឬតង់ដាក់តាមខ្លួនឡើយ គឺគាត់បានបំពេញតម្រូវការរបស់គាត់ ដោយពឹងផ្អែកទៅលើអំពើសប្បុរសធម៌របស់អ្នកដែលគាត់មិនដែលស្គាល់។ នៅថ្ងៃមួយនោះ គាត់មានតែនំប៉័ងសាំងវិចមួយដុំប៉ុណ្ណោះ សម្រាប់បរិភោគ បន្ទាប់ពីបុរសម្នាក់បានឮគាត់សុំនំប៉័ងគេ នៅភោជ្ជនីយដ្ឋានអាហាររហ័ស។
ក្រោយមក ចេហ្វក៏បានប្រាប់ខ្ញុំថា ការរស់នៅដូចជនអនាថា វាជារឿងដែលគាត់ពិបាកធ្វើបំផុត ក្នុងជីវិតគាត់ តែវាបានកែបែ្រទស្សនៈដែលគាត់មានចំពោះអ្នកដទៃ។ បន្ទាប់ពីគាត់បានសាកល្បងរស់នៅតាមជនអនាថាហើយ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ គាត់ក៏បានទៅរកជនអនាថាមួយចំនួន ដែលមានចិត្តសប្បុរសចំពោះគាត់ ក្នុងអំឡុងពេលដែលគាត់រស់នៅតាមចិញ្ចើមថ្មល់។ គាត់ក៏បានធ្វើអ្វីម្យ៉ាង ដែលគាត់អាចធ្វើបាន ដើម្បីជួយពួកគេ តាមរបៀបដ៏សាមញ្ញ។ ពួកគេមានការភ្ញាក់ផ្អើល ពេលដែលបានដឹងថា តាមពិត គាត់មិនមែនជាជនអនាថាទេ ហើយពួកគេក៏មានការដឹងគុណ ដែលគាត់មានការយកចិត្តទុកដាក់ ចំពោះជីវិតជនអនាថា ដោយព្យាយាមស្វែងយល់អំពីជីវិត តាមរយៈការរស់នៅដូចពួកគេ។
បទពិសោធន៍ដែលកូនប្រុសខ្ញុំបានឆ្លងកាត់ នៅពេលនោះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីព្រះបន្ទូលព្រះយេស៊ូវ ដែលបានមានបន្ទូលថា “យើងនៅអាក្រាត ហើយអ្នករាល់គ្នាបានស្លៀកពាក់ឲ្យយើង យើងបានឈឺ ហើយអ្នករាល់គ្នាបានមកសួរយើង ក៏ជាប់គុក ហើយអ្នករាល់គ្នាបានមកឯយើង … ដែលអ្នករាល់គ្នាបានធ្វើការទាំងនោះ ដល់អ្នកតូចបំផុតក្នុងពួកបងប្អូនយើងនេះ…